ส่วนการเดินทางนั้น สามารถใช้รถเมล์สาย 33 แต่ผมแนะนำว่าใช้แท็กซี่คงจะดีที่สุดนะคับ ทั้งสะดวกและประหยัดเวลาด้วย เพราะเราควรจะเดินทางไปให้ถึงร้านก่อนเที่ยง เนื่องจากร้านนี้จะมีกรุ๊ปทัวร์จำนวนมากทั้งในและนอกประเทศมาทานกันด้วย คงนึกภาพออกนะคับว่าถ้าเราเดินทางไปถึงพร้อมกับกรุ๊ปทัวร์เหล่านี้ สภาพจะเป็นเช่นไร
และจากการที่เราได้มีโอกาสเดินทางไปที่ร้านโดยใช้บริการ Taxi นี่เอง ทำให้เราได้พบกับกลโกงของคนเวียดนามอีกแล้ว หลังจากที่เริ่มจะลืมๆไปนั่นคือ ตอนไปนั่งรถไปตามันก็มองไปที่มิเตอร์ด้วย ก็เลยเห็นว่ามิเตอร์มันขึ้นเร็วมากๆ จนต้องสะกิดเพื่อนๆดู และทุกคนก็เห็นด้วย แต่อุตส่าห์มองโลกในแง่ดีกันว่านี่อาจจะเป็นเรตปกติของมิเตอร์ที่นี่เพราะเราไม่เคยนั่งรถแท็กซี่ในเวียดนามมาก่อน สรุปแล้วเมื่อถึงจุดหมายปลายทางเราต้องจ่ายค่ารถไปทั้งหมด 270,000 ด่อง หรือประมาณ 540 บาท โอ้ แม่เจ้า เรตนี้แทบจะวิ่งรอบกรุงเทพกันได้เลยทีเดียวนะ แต่พวกเราก็ยังอุตส่าห์มองโลกในแง่ดีอีกว่าน้ำมันในเวียดนามอาจจะแพงมากก็ได้ ก็เลยไม่คิดอะไร
แต่เรื่องมันมาแดงเอาตอนขากลับนี่ล่ะ เพราะเราให้ร้านเรียกแท็กซี่ให้ และก็ขึ้นจากร้านกลับไปยังจุดเดิม วิ่งโดยใช้เส้นทางเดิม ลงตรงจุดเดิมที่เคยเรียกแท็กซี่ตอนขามา แต่ผลปรากฎว่า.....มิเตอร์ขึ้นค่าใช้จ่ายทั้งหมดแค่...68,000 ด่อง ????
โดนโกงแบบจังๆ แบบนี้ หลังจากได้เข้าไปดูบ้านลุงโฮแล้วก็ให้สะท้อนใจว่าขนาดท่านผู้นำยังมีชีวิตอยู่อย่างซื้อสัตย์ มัธยัสถ์ ทำไมคนรุ่นหลังไม่เจริญรอยตาม เอาท่านเป็นแบบอย่างบ้าง ท่านรู้คงเสียใจแย่ว่าประเทศของท่านตอนนี้มีชื่อเสียงเรื่องความขี้โกงกับนักท่องเที่ยวไปกระฉ่อนโลกแล้ว (ที่จริงแล้วประเทศไทยเองก็เสียเรื่องนี้บ้าง แต่เท่าที่อ่านในเวบท่องเที่ยวต่างประเทศ ไม่มีประเทศไหนที่ถูกพูดถึงเรื่องการโกงเป็นจริงๆจังเหมือนเวียดนามเลย งานนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วด้วยตัวเอง)
หลังจากเยี่ยมชมบ้านลุงโฮและทำเนียบประธานาธิบดี (ตามที่เขียนไปในตอนที่แล้ว) เรียบร้อย เราก็ไปกันต่อที่ วัดวันเหมียว ซึ่งถือเป็นมหาวิทยาลัยแห่งแรกของเวียดนาม โดยสามารถเดินไปได้นะคับ แม้จะไกลนิดหน่อยแต่ก็ไม่เกินวิสัยที่จะเดิน และสิ่งที่น่าชื่นชมก็คือ ทางเท้าในฮานอยนั้นทั้งกว้าง ทั้งเรียบเป็นระเบียบ ไม่มีสิ่งกีดขวางให้ลำบากในการสัญจรของคนเดินเท้าเหมือนบางประเทศด้วย (ประเทศไหนไม่รู้)
วิหารวรรณกรรม หรือวัด วันเหมียว (Van mieu) สร้างในปี 1613 สมัยพระเจ้า Ly Thanh Tong เพื่อเป็นการอุทิศให้ ขงจื้อ ในอดีตวิหารนี้จะอยู่ติดกับโรงเรียนของพวกขุนนางและเป็นมหาวิทยาลัยแห่งแรกของเวียดนาม
วิหารวรรณกรรมจะแบ่งออกเป็น 5 ชั้นด้วยกัน โดยด้านในจะมีอาคารชื่อตึกดาวลูกไก่ (Khue Van Cac) ซึ่งเป็นสถานที่ๆ กวีจะมาท่องบทกลอนกัน มีประตูกำแพงใหญ่ Dai Thanh Mon สัญลักษณ์ของกรุงฮานอย กับสระน้ำขนาดใหญ่ตรงกลางลานด้านหลังประตูมีชื่อว่า สระแสงงามเพราะเวลาแสงจากพระอาทิตย์สาดส่องจะสะท้อนเข้าสู่ประตูใหญ่ ซึ่งเชื่อว่าจะทำให้เกิดความเจริญรุ่งเรือง
ด้านข้างของสระแสงงามมีอาคารชั้นเดียวอยู่ 5 หลัง ภายในมีแผ่นหินจารึกรวม 82 แผ่น(จากของเดิมที่มีอยู่ถึง 117 แผ่น) แผ่นหินเหล่านี้จะตั้งอยู่บนหลังเต่าทำด้วยหิน จารึกชื่อ ผลงาน ประวัติทางวิชาการของผู้ที่สอบผ่านได้เป็นบัณฑิต ระหว่างปีพ.ศ.1985-2322 หลายคนจึงเรียกว่า “แผ่นหินจารึกชื่อจอหงวน” และเหตุที่มีการจารึกชื่อบนหลังเต่าเพราะเป็นการอวยพรให้บัณฑิตเก่งๆ เหล่านี้มีอายุยืนนาน รวมทั้งคนเวียดนามในปัจจุบันยังเชื่อว่าถ้้าเอามือไปลูบหัวเตาจะทำให้ฉลาดเหมือนบัณฑิตเหล่านั้นด้วย
เสร็จจากวัดวันเหมียว หรือวิหารวรรณกรรมแล้ว เราก็รีบกลับโรงแรมเพื่อไปเอากระเป๋าที่ฝากไว้และเตรียมเดินทางไปสนามบิน โดยก่อนจะเดินทางนั้นเราได้เดินไปลองทานร้านอาหารพื้นเมืองเวียดนามร้านหนึ่งซึ่งเล็งมาหลายวันแล้ว เพราะเห็นคนแน่นร้านทุกวัน แถมอาหารก็ดูแปลกตาด้วย โดยเมนูของร้านนี้ เขาจะมีลูกกลมๆ เหลืองๆ แล้วจะนำเจ้าลูกกลมๆ นี้มาปาดเป็นชิ้นเล็กๆ ลงบนข้าวเหนียว ราดด้วย (คิดว่า)น้ำมัน จากนั้นก็เปาะหน้าด้วยเครื่องเคียงแล้วแต่จะชอบ
ลองทานแล้วก็อร่อยดีนะคับ คงคล้ายๆ ข้าวเหนียวกรอยบ้านเรา แต่ที่สำให้อร่อยผมว่าเป็นบรรดาพวกเครื่องเคียงที่เราเปาะหน้ามากกว่า
ทานกันจนอิ่มแล้วเราก็รีบตรงไปสนามบินเลย คราวนี้เราเลือกใช้บริการรถรับส่งสนามบินของเอเย่นท์ที่โรงแรมแนะนำคับเพราะเข็ดแล้วกับเรื่องตุกติก หยุมหยิม แถมคราวนี้ต้องไปให้ทันขึ้นเครื่องด้วย เกิดไปมีเรื่องมีราวระหว่างทางจะไม่คุ้ม
ไปถึงผู้คนก็แน่นสนามบินเลยคับ รู้สึกไฟล์ที่ออกจากฮานอยตอนค่ำมีเยอะมาก พอได้เวลา Boarding ก็ขึ้นไปนั่งรอบนเครื่องเตรียมกลับเมืองไทย แต่....นั่งรอแล้วรอเล่าในเครื่องเกือบชั่วโมง ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเครื่องจะออก ผู้โดยสารก็เริ่มเรียกแอร์เข้ามาถามแล้วคับว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ไม่มีคำตอบ
สักพักก็มีเสียงกัปตันประกาศว่าเครื่องมีปัญหาเครื่องยนต์ขัดข้อง กำลังซ่อมอยู่ คิดว่านะจะใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที ถ้าซ่อมไม่ได้ก็จะไม่ขึ้นบิน ต้องขออภัยผู้โดยสารด้วย
เท่านั้นแหละคับ ในเครื่องนี่อื้ออึงเลย คือกรณีนี้ทำให้คิดนะคับว่าจิงๆแล้วมันดีมั้ยที่จะพูดตรงๆว่าเครื่องยนต์มี ปัญหา ข้อดี คือก็ดูจริงใจดี แต่ผมว่าผู้โดยสารส่วนใหญ่ไม่สบายใจ หลายคนบอกแอร์ว่าไม่อยากบินแล้วโดยเฉพาะคนที่มีลูกเล็กๆ เพราะการบอกว่าเครื่องยนต์ขัดข้อง ถึงต่อให้ซ่อมได้ แล้วจะมีอะไรรับประกันว่าจะไม่ไปเสียเอากลางทาง ระหว่างกำลังบิน ผู้โดยสารเลยเริ่มไม่มั่นใจในความปลอดภัยแล้ว
ในที่สุด แม้กัปตันจะบอกตอนแรกว่า 15 นาที แต่ผ่านไป 30 นาทีแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในที่สุดก็มีเสียงกัปตันประกาศอีกครั้งว่า เครื่องซ่อมไม่ได้ (ไม่ได้พูดตรงๆแบบนี้นะคับ แต่ความหมายเป็นแบบนี้) ก็เลยขอยกเลิกการบิน แล้วแจ้งว่า ให้ทำตามคำแนะนำของ ground staff ด้านล่าง
สักพักก็มีเสียงกัปตันประกาศว่าเครื่องมีปัญหาเครื่องยนต์ขัดข้อง กำลังซ่อมอยู่ คิดว่านะจะใช้เวลาไม่เกิน 15 นาที ถ้าซ่อมไม่ได้ก็จะไม่ขึ้นบิน ต้องขออภัยผู้โดยสารด้วย
เท่านั้นแหละคับ ในเครื่องนี่อื้ออึงเลย คือกรณีนี้ทำให้คิดนะคับว่าจิงๆแล้วมันดีมั้ยที่จะพูดตรงๆว่าเครื่องยนต์มี ปัญหา ข้อดี คือก็ดูจริงใจดี แต่ผมว่าผู้โดยสารส่วนใหญ่ไม่สบายใจ หลายคนบอกแอร์ว่าไม่อยากบินแล้วโดยเฉพาะคนที่มีลูกเล็กๆ เพราะการบอกว่าเครื่องยนต์ขัดข้อง ถึงต่อให้ซ่อมได้ แล้วจะมีอะไรรับประกันว่าจะไม่ไปเสียเอากลางทาง ระหว่างกำลังบิน ผู้โดยสารเลยเริ่มไม่มั่นใจในความปลอดภัยแล้ว
ในที่สุด แม้กัปตันจะบอกตอนแรกว่า 15 นาที แต่ผ่านไป 30 นาทีแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในที่สุดก็มีเสียงกัปตันประกาศอีกครั้งว่า เครื่องซ่อมไม่ได้ (ไม่ได้พูดตรงๆแบบนี้นะคับ แต่ความหมายเป็นแบบนี้) ก็เลยขอยกเลิกการบิน แล้วแจ้งว่า ให้ทำตามคำแนะนำของ ground staff ด้านล่าง
 |
| เครื่องยนต์ ขัดข้องจนต้องจอดทิ้งไว้ |
จนในที่สุดก็มีคนเอาบัตร Transit มาให้ เราก็ต้องทยอยออกไปสแตมป์ยกเลิกขาออกในพาสปอร์ตที่เคยสแตมป์ไว้ แล้วก็ต้องเดินออกไปรอรถนอกสนามบินเพื่อไปโรงแรมที่การบินไทยจัดไว้ให้
นี่คงเป็นข้อดีของการบินโดยสายการบินปกติ เพราะถ้าเป็น Low Cost ก็อาจต้องรอในสนามบิน หรือได้โรงแรมธรรมดา แต่สำหรับการบินไทย จัดหนัก จัดเต็มให้พักที่ Intercontinental Hanoi เลยคับ แถมให้พักคนเดียวด้วย
พอตอนเช้าหลังจากอาบน้ำแต่งตัว ทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ก่อนออกจากห้องผมก็เตรียมหยิบ Passport มาเตรียมไว้แต่...มันกลับไม่มีในที่ๆควรอยู่คับ หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เลยลงไป front desk ถาม reception ว่าเมื่อคืนผมได้ให้ passport ไว้หรือเปล่าเพราะเมื่อคืนผมเบลอมากจนจำไม่ได้จริงๆ แต่พอเธอดู list แล้วก็ตอบว่าไม่มี
ผมเลยสติแตกเลยคับ วิ่งขึ้นบนห้อง อีกรอบรื้อค้นกระเป๋า โต๊ะเตียง กระจุยกระจายเลย แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ก็เลยโทร. ลงไปถามว่าข้างล่างอีกครั้งว่ามีใครเจอ Passport มามอบให้เธอมั้ย เธอคนเดิมก็ตอบว่าไม่มี ผมไม่ยอมแพ้ ถามอีกครั้งว่าช่วยดูอีกทีได้มั้ยว่าที่บริเวณตรงนั้นมี Passport วางหลงๆ อยู่บ้างหรือเปล่า เธอก็ตอบแบบเร็วมากว่าไม่มี (เหมือนไม่ได้หาก่อนจะตอบเลย) ผมก็เลยบอกเธอว่าช่วยแจ้งเจ้าหน้าที่ TG ที่ด้านหน้าหน่อยว่าผมหา passport อยู่คงจะเลทแน่ๆ เธอก็ตอบว่า...ค่ะ
พอ สัก 7.40 ซึ่งเลยเวลานัดมา 40 นาทีแล้ว เจ้าหน้าที่ TG ชาวเวียดนามก็โทร.ขึ้นมาต่อว่าผมว่านี่มัน 7.40 แล้ว ทำไมไม่ check out ผมก็เลยบอกว่า อ้าวผมแจ้ง front ให้ช่วยบอกแล้วไงว่าผมทำ passport หาย เขาก็บอกว่าไม่เห็นมีใครมาบอกอะไรเลย (อ้าว เฮ้ย!!!)
ผมก็เลยบอกว่าโอเคเดี๋ยวจะลงไป แต่ก่อนจะลงก็ลองหาอีกรอบแต่ก็ไม่เจอ เลยกะทำใจเลยว่าปัญหายาวแน่ เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ด้วย สถานทูตก็คงปิด
ผมเดินลงมาด้านล่างแบบห่อเหี่ยว มาที่ front บอกเจ้าหน้าที่ Reception ว่าหาไม่เจอแล้วก็ถามเธอว่าต้องทำยังไง ซึ่งเธอก็ไม่เห็นมีท่าทีสนใจอะไร แต่ตอนนั้นเองที่สายตาผมเหลือบไปเห็น passport สีน้ำตาลหันด้านหลังออกวางอยู่กับสีเขียวอีกเล่มหนึ่ง ผมเลยบอกว่าช่วยหยิบ พาสปอร์ตนั้นมาดูหน่อย เธอก็ทำหน้าเรียบเฉยแล้วก็หยิบขึ้นมาดูแบบเสียไม่ได้ แล้วก็หลุดประโยคหนึ่งออกมาซึ่งเป็นประโยคที่ผมคงจำไปชั่วชีวิตว่า...
Oh ! It's You !!!!!!!!!
แสดง ว่าที่ผ่านมาเธอไม่ได้ใส่ใจจะหาพาสปอร์ตให้ผมเลย ทั้งๆที่มันวางอยู่หน้าเธอแท้ๆ แต่ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกจิงๆ มันทั้งโกรธ เสียใจ หดหู่ เศร้าใจ สารพัดอารมณ์ที่ประเดประดังเข้ามา แต่ก็พูดอะไรไม่ออก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวจริงๆคับ เลยทำได้แค่บอกเธอว่าเจ้าของ passport สีเขียวอาจกำลังเจอปัญหาเดียวกับผมก็ได้ เลยบอกเธอว่ารีบแจ้งเขานะว่าพาสปอร์ตเขาอยู่นี่ เธอก็ตอบมาว่า....ค่ะ แล้วก็หันไปทำงานอื่นของเธอต่อไป
เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เธอทำกับผมกับสีหน้าเรียบเฉยเมื่อกี้ ผมบอกเจ้าของพาสปอร์ตสีเขียวได้คำเดียวว่า
...Good Luck...!!!!
ผมเลยสติแตกเลยคับ วิ่งขึ้นบนห้อง อีกรอบรื้อค้นกระเป๋า โต๊ะเตียง กระจุยกระจายเลย แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ก็เลยโทร. ลงไปถามว่าข้างล่างอีกครั้งว่ามีใครเจอ Passport มามอบให้เธอมั้ย เธอคนเดิมก็ตอบว่าไม่มี ผมไม่ยอมแพ้ ถามอีกครั้งว่าช่วยดูอีกทีได้มั้ยว่าที่บริเวณตรงนั้นมี Passport วางหลงๆ อยู่บ้างหรือเปล่า เธอก็ตอบแบบเร็วมากว่าไม่มี (เหมือนไม่ได้หาก่อนจะตอบเลย) ผมก็เลยบอกเธอว่าช่วยแจ้งเจ้าหน้าที่ TG ที่ด้านหน้าหน่อยว่าผมหา passport อยู่คงจะเลทแน่ๆ เธอก็ตอบว่า...ค่ะ
พอ สัก 7.40 ซึ่งเลยเวลานัดมา 40 นาทีแล้ว เจ้าหน้าที่ TG ชาวเวียดนามก็โทร.ขึ้นมาต่อว่าผมว่านี่มัน 7.40 แล้ว ทำไมไม่ check out ผมก็เลยบอกว่า อ้าวผมแจ้ง front ให้ช่วยบอกแล้วไงว่าผมทำ passport หาย เขาก็บอกว่าไม่เห็นมีใครมาบอกอะไรเลย (อ้าว เฮ้ย!!!)
ผมก็เลยบอกว่าโอเคเดี๋ยวจะลงไป แต่ก่อนจะลงก็ลองหาอีกรอบแต่ก็ไม่เจอ เลยกะทำใจเลยว่าปัญหายาวแน่ เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ด้วย สถานทูตก็คงปิด
ผมเดินลงมาด้านล่างแบบห่อเหี่ยว มาที่ front บอกเจ้าหน้าที่ Reception ว่าหาไม่เจอแล้วก็ถามเธอว่าต้องทำยังไง ซึ่งเธอก็ไม่เห็นมีท่าทีสนใจอะไร แต่ตอนนั้นเองที่สายตาผมเหลือบไปเห็น passport สีน้ำตาลหันด้านหลังออกวางอยู่กับสีเขียวอีกเล่มหนึ่ง ผมเลยบอกว่าช่วยหยิบ พาสปอร์ตนั้นมาดูหน่อย เธอก็ทำหน้าเรียบเฉยแล้วก็หยิบขึ้นมาดูแบบเสียไม่ได้ แล้วก็หลุดประโยคหนึ่งออกมาซึ่งเป็นประโยคที่ผมคงจำไปชั่วชีวิตว่า...
Oh ! It's You !!!!!!!!!
แสดง ว่าที่ผ่านมาเธอไม่ได้ใส่ใจจะหาพาสปอร์ตให้ผมเลย ทั้งๆที่มันวางอยู่หน้าเธอแท้ๆ แต่ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ออกจิงๆ มันทั้งโกรธ เสียใจ หดหู่ เศร้าใจ สารพัดอารมณ์ที่ประเดประดังเข้ามา แต่ก็พูดอะไรไม่ออก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวจริงๆคับ เลยทำได้แค่บอกเธอว่าเจ้าของ passport สีเขียวอาจกำลังเจอปัญหาเดียวกับผมก็ได้ เลยบอกเธอว่ารีบแจ้งเขานะว่าพาสปอร์ตเขาอยู่นี่ เธอก็ตอบมาว่า....ค่ะ แล้วก็หันไปทำงานอื่นของเธอต่อไป
เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เธอทำกับผมกับสีหน้าเรียบเฉยเมื่อกี้ ผมบอกเจ้าของพาสปอร์ตสีเขียวได้คำเดียวว่า
...Good Luck...!!!!
หลังจากหมดเรื่อง passport โชคดีที่เจ้าหน้าที่ TG ยังรออยู่ผมเลยได้นั่ง Taxi ไปสนามบินคนเดียวและคนสุดท้าย
พอ ไปถึงก็เจอความอลหม่านอีกรอบคับ เพราะ flight เช้ามีเที่ยวเดียวคือ 10.50 ทุกคนก็เลยแย่งกันจะไปเที่ยวนี้ให้ได้ จิงๆ TG น่าจะจัด priority ว่าใครรีบไม่รีบ อย่างผมไม่ได้รีบร้อนอะไรก็อาจจะมีช่องพิเศษมาแจ้งว่า ยินดีจะบินไฟล์ค่ำ ทุกคนจะได้ไม่ต้องมายืนแย่งกัน โดยเฉพาะสงสารคนที่มีตั๋วไฟล์นี้จิงๆ ที่ต้องพลอยมายืนเข้าคิวแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย เขาก็คงงว่าทำไมคนมันเยอะ คิวมันยาว เพราะไม่มีเจ้าหน้าที่ TG มาบอกหรือให้ข้อมูลอะไรเลย
ทุกคนเลยพยายามมาต่อคิวเพราะกลัวไม่ได้กลับบ้านกัน แม้กระทั่งเดินไปเข้าห้องน้ำยังไม่กล้าเลย ผมเองก็ต้องยืนรอตั้งแต่ 8.30 - 11.00 โมง แถวเรียกว่าไม่ขยับเลย แต่ก็ไม่มีใครกล้าทิ้งคิวไปไหน
ตอน 11.00 เจ้าหน้าที่ก็ปิด counter เฉยเลย แล้วก็หายวับไปเหมือนนินจา แปลกมากคับ ทำไมการที่จะมีเจ้าหน้าที่ สักคนมาบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ปัญหาคืออะไร หรือจะแนะนำผู้โดยสารว่าควรทำอย่างไร เนี้ยมันยากลำบากมากนักหรือไง ตอนนั้นผมเริ่มเซ็งกับการแก้ปัญหาของ TG มากคับ เพราะตัวเองรู้สึกเลยว่าล้ามาก เพลียมาก และทุกคนที่ยืนในคิวก็ล้ากันทุกคน ดูสีหน้าก็รู้คับ แต่ที่ส่วนใหญ่บ่นเซ็งคือทำไมไม่มีเจ้าหน้าที่มาอธิบาย อะไรเลยว่าจะให้ทำไงต่อไป จะให้ยืนกันอย่างนี้ไปถึงค่ำหรือยังไง
พอ ไปถึงก็เจอความอลหม่านอีกรอบคับ เพราะ flight เช้ามีเที่ยวเดียวคือ 10.50 ทุกคนก็เลยแย่งกันจะไปเที่ยวนี้ให้ได้ จิงๆ TG น่าจะจัด priority ว่าใครรีบไม่รีบ อย่างผมไม่ได้รีบร้อนอะไรก็อาจจะมีช่องพิเศษมาแจ้งว่า ยินดีจะบินไฟล์ค่ำ ทุกคนจะได้ไม่ต้องมายืนแย่งกัน โดยเฉพาะสงสารคนที่มีตั๋วไฟล์นี้จิงๆ ที่ต้องพลอยมายืนเข้าคิวแบบไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย เขาก็คงงว่าทำไมคนมันเยอะ คิวมันยาว เพราะไม่มีเจ้าหน้าที่ TG มาบอกหรือให้ข้อมูลอะไรเลย
ทุกคนเลยพยายามมาต่อคิวเพราะกลัวไม่ได้กลับบ้านกัน แม้กระทั่งเดินไปเข้าห้องน้ำยังไม่กล้าเลย ผมเองก็ต้องยืนรอตั้งแต่ 8.30 - 11.00 โมง แถวเรียกว่าไม่ขยับเลย แต่ก็ไม่มีใครกล้าทิ้งคิวไปไหน
ตอน 11.00 เจ้าหน้าที่ก็ปิด counter เฉยเลย แล้วก็หายวับไปเหมือนนินจา แปลกมากคับ ทำไมการที่จะมีเจ้าหน้าที่ สักคนมาบอกว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ปัญหาคืออะไร หรือจะแนะนำผู้โดยสารว่าควรทำอย่างไร เนี้ยมันยากลำบากมากนักหรือไง ตอนนั้นผมเริ่มเซ็งกับการแก้ปัญหาของ TG มากคับ เพราะตัวเองรู้สึกเลยว่าล้ามาก เพลียมาก และทุกคนที่ยืนในคิวก็ล้ากันทุกคน ดูสีหน้าก็รู้คับ แต่ที่ส่วนใหญ่บ่นเซ็งคือทำไมไม่มีเจ้าหน้าที่มาอธิบาย อะไรเลยว่าจะให้ทำไงต่อไป จะให้ยืนกันอย่างนี้ไปถึงค่ำหรือยังไง
แต่โชคดีที่พอรอไปอีกสักพัก เจ้าหน้าที่ก็เปิดเที่ยวบินพิเศษตอนบ่ายโมงให้ หลังจาก Check in เราก้ได้รับคูปองอาหารคับ เนื่องจากเป็นเที่ยวบินพิเศษจึงไม่มีอาหารบริการบนเครื่อง เราต้องทานให้เสร็จจากร้านในสนามบินที่ทางการบินไทยจัดให้ ใครกินเสร็จก็เดินไปขึ้นเครื่องได้เลย ไม่ต้องรอประกาศ boarding ใดๆ ทั้งสิ้น
สรุปผมก็ได้กลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ แม้จะไม่เต็มร้อย เรียกว่าเดินทางกลับบ้านเหมือนซอมบี้เลย แต่ก็ถือเป็นอีกทริปที่อยู่ในความทรงจำ มีทั้งความสุข สนุกสนาน เสียใจ เศร้าใจ ระทึกใจ ครบรส และมันก็เป็นเสน่ห์ของทุกการเดินทางที่คุณไม่รู้ว่าคุณจะไปเจออะไร แต่ทั้งหมดก็จะเป็นประสบการณ์และความทรงจำอันมีค่าที่จะติดตัวคุณตลอดไป
